Drewniany obiekt wzniesiono jako bazyliańską cerkiew monasterska pw. Wniebowstąpienia Pańskiego w 1659 r. Po zlikwidowaniu monasteru w 1744 r. świątynia została zamieniona na cerkiew filialną uluckiej cerkwi parafialnej pw. Św. Mikołaja, i do II w. ś. była znanym obiektem pielgrzymkowym. Obiekt przebudowano w dobie XVIII w. W latach 20. XX w. zmieniono gontowe poszycie połaci dachowych i ścian ponad poziomem opasania, na blaszane. Po 1947 r. cerkiew została przejęta przez miejscowy PGR, którego pracownicy pozyskiwali blachę z połaci dachowych zabytku w skutek, czego zaczął popadać w ruinę. W latach 1961–1964 staraniem ówczesnego WKZ Jerzego Tura została przeprowadzone prace konserwatorsko budowlane. Obecnie zabytek jest filią MBL w Sanoku. Cerkiew wznosi się na wysokim wzgórzu „Dębnik/Dubnyk”, plac cerkiewny z cmentarzem ogrodzony jest reliktami podwójnego muru obronnego z suchą fosą.