Murowany obiekt został wzniesiony etapami w XVIII i XIX w., jako cerkiew parafialna pw. Paraskewy, i zarazem sanktuarium maryjne cudownego obrazu Matki Boskiej Łopieńskiej. Najstarsza część cerkwi to pochodząca z XVIII w. absyda, do której w I poł. XIX w. dobudowano murowany korpus świątyni. Pod koniec I poł. XIX w. cerkiew przedłużono w kierunku zachodnim. Po 1947 r. obiekt przeszedł na Skarb Państwa, od tej pory był nieużytkowany i sukcesywnie niszczał. W marcu 1949 r. cudowna ikona Matki Boskiej Łopieńskiej została przewieziona perz z ks. Franciszka Stopę do Polańczyka. W 1954 r. zdjęto blachę z połaci dachowych obiektu, w skutek czego kilkanaście lat później runęła przegniła więźba dachowa. W 1972 r. powiatowy konserwator zabytków Olgierd Łotoczko przeprowadził pierwsze zabezpieczenie obiektu w postaci założenia betonowej opaski na koronę murów cerkwi. W latach 60 – 70. XX w. ruina cerkwi służyła wypasającym owce polskim góralom za owczarnię. W 1983 r. z inicjatywy Zbigniewa Kaszuby w ramach TOnZ, rozpoczęto działania mające na celu odbudowanie cerkwi trwające z przerwami do 2002 r., kiedy to cerkiew została otynkowana. W sąsiedztwie cerkwi pierwotnie znajdowała się kaplica grobowa i dzwonnica cerkiewna, które uległy zniszczeniu po 1956 r. Kaplicę odbudowano w latach 1993–1995 w., dzwonnicę w 2005 r. obecnie cerkiew należy do Towarzystwa Karpackiego.