«70%» – Лемкы в Різдвянах, ч. 1 – неділя, 18.00 год.

І пришол тот ден, коли уж вшытко, што позволили ім взяти зо собом, было спакуване, а інче – роздане ци – оставлене. Є, лишене, бо не даст ся взяти зо собом ани тото зелене руно гір, ани поля доокола – розмаіты басанункы, ани співанкы веселых потічків, ни вічный шум іх старого вітця – Попраду, а тым більше і велич погар кришталово чыстого повітря – воздуху з духом смереків, квітя, пахнячого зіля…

Остатній уж раз они молили ся медже своіма людми, в своім храмі, з якыма уж николи вшыткы так ся не зыйдут. По одправі нараз задзвонили дзвоны. Так Верховня пращала ся з тыма родинами, якы товды одходили в незнане. Скоро потяг повюз іх на схід, аж до ворошыловградской области. І на все лишыл ся в памяти тот пращальный, смутный звук рідных дзвонів… І буде звучал в ушах іщы долго, долго…

Є, і там, на Радяньскій Украіні, аж і на сході, тіж были церкви. В часі войны комуністы по части позволили іх зас отворити і хоснувати, як і перше. На заході же, в Галичыні, акция нищыня церкви і атеістична пропаґанда допіро ся зачынала.

І дзвоны на новым місци были тіж. Але они дзвонили ту кус інакше…

Для ілюстрациі (колаж) схоснувано твір Стефаніі Русиняк, наівной маляркы родом з Верховні Великой – «Великодній обхід довкола церкви».