Німецка окупация і фронт в Тыляві – 70 процент – субота, 20.00 год.

Коли Анця ішла коло саду свого сусіда Івана, не раз позерала на молоде деревце. А часто і зорвала сой листок і нюхала, бо такій пахнячий… Цікаве, як же оно вродит? Волошскы оріхы – то была товды рідкіст в Тыляві. Але Іван, якій барз любил свій сад і фурт ним ся занимал, ачий посадил такє еґзотичне для лемківского села дерево.

І сад ріс, і квитнул, і вдячні родил для Ваня барз смачны ябка, сливкы, грушкы. І оріх сой ріс в тым саді… Але ани Ваньо, ани його жена Каська, ани іх діти, ани цікава сусідка Анця не спрібували волошскых оріхів з того дерева…

Повідают, же карпато-дукляньска операция – то досправды было пекло. В Тыляві дуже хыж было знищеных вчас боів, дуже згоріло. Аннина не была знищена, а од Ваньовой лишыл ся лем обгорілий пец. А зо саду, якій так плекал Ваньо, чудом лишыла ся лем єдна стара яблін. По фронті тылявяне, што втікали в дальшы села і вернули пак домів, не пізнали свойой прекрасной Тылявы…

Сут же і такы Лемкы, повідаючы, што на Лемковині фронту не было. Специяльні для них днеска бесідуєме о часах німецкой окупациі, о фронті в Тыляві. Споминают о тым дві жытелькы міста Галич, котры походят з Тылявы: Мария Бойко (з дому Войцьо) і Анна Грешко (з дому Фучыла).