Од Крениці в Гнильче – Ціхоні – ч. ІIІ – «70%» – неділя, 18.00 год.

А то была гра, в яку такой неможливо выграти… В сороковы рокы в тій лемківскій лотериі просто не было щестливых білетів. А як припал ти бодай тот кус щеслтивійшый, лем кус – то не мал єс в тым свойой заслугы: просто така доля…

Єден брат, мобілізуваный до польской арміі, скінчыл жытя в ґазовій коморі в Освєнцімі, другій, якій глядал щестя в Радяньскым Союзі, мобілізуваный по облаві до совітской арміі, згынул на фронті і похованый в Кракові, третій мал серенчу, бо в совітскій арміі занимал ся лем фурманком – і кінми пришол аж до Райхстаґу – а вернул до родины жывым і здоровым…

В каждым разі, каждый з Лемків, ци пішол з Лемковины по своій воли ци з примусу, вытягнул нещеслтивый лотерийный білет. Яка бы доля не была, кадиль бы не пішол – до Радянского Союзу ци до Канады, а єднако стратил свою землю, стратил громаду, в якій жыл, орґанічном частю якой чул ся. Може, дахто на новым місци остане богатым ци вченым, але уж ниґда не буде тым шануваным, любленым і все своім – медже своіма і на своім. Такы мысли мі пришли, як бесідувала єм в Підгайцях з Анном Пелячык, котра родом з Крениці. Цікава єм знати, а якы придут мислы вам, як послухате тоту бесіду? Може, цілком інчы?