Сто років тому быти Лемком то была дост проста і самозрозуміла справа: жыти так, як жыли вітцьове і дідове, орати тото саме поле, молити ся в тій самій церкви, тримати ся тых самых неписаных законів і правил, свойой віры і бесіды, глядати сой жену ци мужа медже своіма.
Сто років тому, хоц люде тяжко робили, тото утримуваня свого, лемківского, не было трудным.
Тепер же, коли жытя Лемків на загал легше, а нераз дост выгідне і комфортове, утримуваня лемківскости не такє просте і легкє як перше.
Тото, што было природным для дідів і прадідів, для внуків єст праві неможливым.
Нераз чловек, котрый знат повісти даякых десят слів по лемківскы ци заспівати три співанкы, уж ма себе за великого «Лемка»…
Так то далеко зашла асиміляция.