Ольга і Василь Дзямы. Повіст о великій грі з жытьом і смертю, што зове ся війна… – 70 процент – субота, 20.00 год.
Зліва на знимці з сорок пятого рока видиме остатній Великден, коли жытелі села Розділя іщы не были розділены. Одраз по Великодни велика част буде переселена на схід. Тоты, якым хотіло ся вірити, же іх уж не выженут, будут депортуваны на захід. Але ту они іщы разом. Єст ту на знимці і маленька Ользя Пыж. Тішыт ся, бо свято, бо яр, бо уж не стріляют, бо вернули з Німец старшы братя, але і засмучена, бо тот Великден інчий. Пыжы уж не придут урочысто зо свяченым до свойой хыжы, бо она згоріла. А коли привезут іх до Кіровоградской области, то войдут в інчку хыжу, цілком не подібну до той рідной. І дале уж вшытко буде не подібне до того, якє было дома…
Ольга і Василь Дзямы, котры жыют в Винниках коло Львова, споминают о воєнным часі на Лемковині, о выселіню, лем жена о своім Розділю, а муж о рідній Мацині Великій. Пан Василь оповідат о так званых репатріантах, якы вчас фашыстовской окупациі замешкали в лемківскых селах. Кым были, што робили, одкале пришли – нераз то была загадка. І даколи єй мож было розгадати цілком припадково і несподівано…
Повязаны дописы
Ґорлиці 106,6 MHz
Наш порталь можете чытати чысто дармо, але кєд маш охоту - можеш нас спомочы. Буде нам барз мило!
Жебы спомочы нас даком вплатом, без ниякых зобовязань, втисний притиск або зоскануй код QR.
Nasz portal jest darmowy, nie mamy (i nie chcemy) na nim reklam. Jeżeli masz ochotę - możesz wesprzeć naszą codzienną pracę.
Aby wspomóc nas jednorazową wpłatą, bez żadnych zobowiązań, kliknij przycisk lub zeskanuj kod QR.
