Спочатку в еденьскым саді не было ниякых границ, ниякых плотів ци загорід. Всядиль ся ходило, де ся хотіло – і всядиль было так гарді!
Лем гріх чловека ся причынил до того, же ту такой поставлено першу границю, і по выгнаню одтамаль першых люди рай уж ся находил для них «за границьом». І пак Адам і Єва не могли єй нияк перекрочыти, бо Бог поставил ту як пограничника херувима, і він фурт носил при собі поломінный меч, а з тым неє жартів…
Не дає мі спокою мысель, же тоты ріжны днешні границі то якіса дябольска ідея; в каждым разі, то єст результат гріха чловека і зато краяня, розграничыня божой земличкы, ставляня границ – неприродне, нашмарене, штучно введене.
Думала єм о тым і товды, коли слухала єм оповіданя о жытю мешканців приграничного села – Лелюхова. Тота границя – кілько през ню біды ся натерпіли Лелюховяне! Особливо в часі німецкой окупациі, коли приграничны околиці были пильно вартуваны. А коли фашысты одышли, было выселено барз остро і мешканців Лелюхова – жебы не жыли при державній граници такы непевны особы, якыма были Лемкы…
І выселено іх за другу границю… Не знатя, за якы гріхы…
Днеска неє уж в Лелюхові такой границі як колиси – але то уж пізно… За пізно…
Оповідат о ріднім селі Михал Ляшеник.
Коментарі