Горы і каміня (Вышоватка, повіт Ясло) – 70 процент – неділя, 18.00 год.

Коли Анна Барнова з Калуша споминат рідну Вышоватку, то найперше гварит о горах і каміню. Ціла Вышоватка то гірска долина, а праві вшыткы поля Вышоватчан то убочы.

То была сизифова праца – каждой зимы возити на поля гній, кажду яр при ораню выберати зо землі каміня… І кажде літо, кажду осін густы карпатскы дощы зас і зас вымывали на убочах ґрунт, жолта глина стікала потічками додолу. Зас і зас зливы оголяли каміня – і вшытко ся зачынало од початку… Єднак лемківскы Сизифы радо робили на своій земли, а ходили по ній все співаючы.

Анна в тым выросла, і не бояла ся того, же часто в жытю вшытко треба зачынати од початку: зас орати, зас выберати каміня… Такє то єй припало прожыти жытя.

Люде не все были добры до сироты, а Анця нераз чула ся ліпше, коли оставала сама або коли ішла пасти коровы. Полюбила іх товды: мыла, чыстила, зазерала в великы добры очы… І было барз шкода, коли іх корова, яку везли з Карпат так долго і привезли зо собом в Донецкій Край, нияк не хотіла на чужій земли давати молока. Мусіло ся зробити смутну черянку – тоту лемківску корову замінити в колгозі на місцеву. Полюбила і єй, же давала щедро молока і на вшытку родину, і на сусідів. Привыкла покус і до чужого краю, так неподібного до Лемковины. Бо знала з дітинства: зас і зас треба выберати на поли жытя каміня. Зас і зас орати і сіяти. Не дати ся безнадіі. Ачий і товды, коли на поли росне лем каміня.

То днеска буде звучала лем проста бесіда з барз простым чловеком. І уж.