Неоране поле

Кремель тот тыждень публіковав есей, аж 24-сторінковый, в котрім автор, Владимір Путін, пише о „історічній єдности Росіянів і Українців“. Київ ся вже ставлять на задні ногы, хоць не має проблему сам спохыбньовати існованя іншого народа – Русинів.

Фактом є, же кебы подобный текст выдав хоцькотрый україньскый політік, єднако історік – аматер, як російскый презідент, але в одношіню Українців і Русинів, в Києві бы было чути великый аплавз. А такых статей вже вышло од псевдонауковців, же аж то страх пораховати. В одношіню ку Українцям з боку Москвы ся їм то аж так не любить.

Но не будеме ся замірявати на приспособльованя історії бывшым аґентом КҐБ односно „єдности“ тых двох народів. Інтереснішым є короткый абзац, котрый бісідує о Русинах і Підкарпатьскій Руси. І тот є приспособленый так, як то пасує погляду Путіновой Москвы.

Російскый презідент пише, і то правдиво, же Підкарпатьска Русь по розпаді Австро-Угорьска скінчіла в Чехословакії і вызначну часть жытелів творили Русины. То бы были історічны факты в єсеї Владиміра Путіна.

Пак слідує часть, котра вже пасує до совітьского погляду на історію, но не є так цалком правдов. Путін пише, же по ослободжіню „Закарпатя“ совітьскыма войсками зъїзд православного населіня краю жадав приєднаня до Російской совітьской федератівной соціалістічной републікы, або приєднаня прямо до Совітьского союзу як окрема Карпаторуська републіка.

Закінчує абзац знова правдиво. І то тым, же то скінчіло „зновузъєдиненьом Закарпатьской Україны з їй давнов отцюзнинов – Українов“.

Путін кривить історію єднако, як єй кривили більшевикы, і як єй кривлять і Українці. Судьбу Підкарпатьской Руси і Русинів має на своїм сумліню якраз Москва, не Київ. То комінтерна в Москві рішыла у 1920-ых роках, што треба зробити з Русинами – українізовати їх. І была то Москва, котра хотіла мати по Другій світовій войні приступ аж до середины Европы, і так зробила вшытко, жебы анектовати Підкарпатьску Русь.

Жадость о приєднаня як части Російской републікы або як окремой Карпаторуськой републікы быв уж лем резултат того, же іщі і тоты пересвідчены комуністы собі знали пораховати пять і пять, і не хотіли быти під Українцями.

Кедь пише Путін о жадости приєднати ся до Союзу, мав бы радше писати о тім, же по ослободжіню Підкарпатя Червенов армійов набігла до того краю ціла комуністічна машынерія кадрів, тайны службы, котры приготовльовали вшытко про то, жебы Підкарпатя анектовати. Чехословацька влада не мала реалный досяг на то, што ся діє на Підкарпатю, а Москва зохабила в Чопі чекати чехословацьку владу, котра там хотіла выголосити владный проґрам, аж покля ся не ослободили Кошыці, і пак єй там шумні красні „выселила“.

Жадость о приєднаня як части Російской републікы або як окремой Карпаторуськой републікы быв уж лем резултат того, же іщі і тоты пересвідчены комуністы собі знали пораховати пять і пять, і не хотіли быти під Українцями. О тім, же бы населіня Підкарпатя реално хотіло быти в Союзі, аж на пару комуністічных фанатіків, не може быти ани бісіда.

І є над сонце ясніше, же кебы не была згода Москвы, Підкарпатьска Русь бы не скінчіла в совітьскій Україні, і не дішло бы ку веце як 40-річній тоталній українізації русиньского населіня, навеце з тым, же Русины были выголошены за неіснуючіх. А то нелем в Союзі, але в цілім совітьскім блоку.

Лемже така історія не пасує презідентови, бывшому офіцірови КҐБ, котрый означів розпад Совітьского союзу за найвекшу ґеополітічну катастрофу і траґедію. Смішне на тім є, же якраз при тій темі як йому, так і Києву пасує покривлена, не досправдова історія.

Леонід Бершидьскый, журналіста, політічный аналітік і коментаторь на марґо того єсею написав, же історія є мінове поле і Путін, аматер, сміло скаче на кажду міну. Я ку тому придам, же досправдова історія Русинів і їх Підкарпатьской Руси є доднесь поле неоране і каждый собі тоту історію приспособлює як му пасує.

Обєктівной історії ся з Москвы дочекати не мож. Холем не в припаді Путіновой Москвы. Єднако так ся єй не мож дочекати з Києва. Зіставать на Русинах, жебы міцніше і вшыткыма средствами говорили о досправдовій історії, о кривдах, котры были зроблены.

Русины не мають претензій до жадного народа, до жадной теріторії, лем хотять быти самыма собов на своїх землях. І то є найліпша позіція про обєктівне розкрываня історічных фактів.

Статя была написана як коментарь „Вступне до контроли“ лемківского радія lem.fm. Жрідло фотоґрафії: Wikipedia.

ТЕКСТ НАПИСАНЫЙ В ПРЯШІВСКЫМ СТАНДАРДІ РУСИНЬСКОГО ЯЗЫКА