Юлия вродила ся в пятдесят третім, як сема дітина в родині Гойсаків – уж дакус старшых родичів. Была, певно, несподіванком… Она переняла од няня і мамы тото, што може і взяли вшыткы лемківскы діти: знаня, же в жытю треба лем робити, і то тяжко робити, молити ся і співати…
Гойсакы, як і другы высовяне, были барз здібны до музикы, до співу. Ото і Юлия захотіла, жебы пісня была для ней не лем оддыхом, але і роботом, єй фахом. Скінчыла теребовляньску культурно-освітню школу і рядила сельскым клубом, вела хор. Але не повело ся… Вказало ся, же ґаздыни і мамі не пасує фурт співати вечерами… Яла ся бухгальтерской роботы, а пісня зас остала лем приємністю жытя, лем одпочынком єй душы.
Лем тепер, коли дівкы дорослы і підрастают внукы, коли робота не выполнює каждый ден од рана до вечера, коли молитва може свобідні выплывати зо серця і дома, і в храмі, то і співанка на все вернула в єй жытя.
Єднак бесідуєме з Юлийом Гойсак (по мужу – Волощакєвич) о одвиджуваню Высовы, о родичах, о простых річах, з якых укладат ся наше жытя. Простых, але важных…
Коментарі