Весіля в Святківці (3. част) – 70 процент – неділя, 18.00 год.

Віночку зеленый,

як єс мі запропал –

юж мі на голові

не будеш трепотал!

Колиси віночок был оздобом головы дівкы на штоден. Был природным опасаньом, жебы ся не розлітало волося, і то з природного материялу. Гейбы дівочка была продолжыньом дооколишньой природы, іщы єдным «крячком лелийовым», пахнячом лучком з польовыма квітками, а може, такым сой літаючым і квітучым деревцьом. В віночку дівочка ходила ногами по земли, а головом – гейбы уж в небі. Преці вшытко, што было згоры, колиси символизувало выжній, небесный світ…

Покус-покус вінок остал лем святочным вкрытьом головы, а вкінци – лем весільным. Тот весільный означал кульмінацию дівуваня, і мусіл быти найкрасшым, але і – остатнім.

Днеска бесідуєме про віночок, про коровай, і взагалі о весільных традициях в селі Святкова Мала. Споминат своє рідне село Анна Репа (з дому Коско).

А тіж, окрем весіля, бесідуєме о тым, коли Циґане зачали ходити в церков, чым бавили ся в Святківці діти, як поламаны ребра можут влинути на зміну конфесиі.