Як різба Лемків до Львова привела (2. част) – 70 процент – неділя, 18.00 год.

Кєд бы была така книга памяти, де Лемкы бы вписували особы, якы помагали ім в першы, найтруднійшы рокы в Радянскым Союзі, то золотыма буквами там вартало бы вписати мено Володимира Панькова (1896-1980).

Тот колекцийонер і знавця кумшту іщы до выселіня заінтересувал ся лемківском культуром, а найбільше – лемківском різбом, познал ся з різбярами. А по выгнаню іх з рідной землі Паньків уж як директор Львівского Державного Музею Етноґрафіі і Артистичного Промыслу радо приходит на поміч різбярам. Помагат ім зорґанізувати ся, спільно працувати – незалежні, ци они переіхали до Львова, ци замешкали поза Львовом і різбили дома. Паньків всядиль реклямувал іх творы, а в 1953 році выдал книжку «Лемківські майстри різьби по дереві».

І то іщы не вшытко! Дакого з різбярів знавця кумшту аж і примістил в своім домі, інчым нашол во Львові мешканя, а найздібнійшым поміг вступити до Артистичной Школы імени І. Труша ци аж і в Інститут Декоративного і Прикладного Мистецтва.

Вельох Лемків не хоче нич робити на поли лемківской культуры, а як іх просят помагати ци брати в дачым участ, то лем звідуют: «А што я з того буду мал?». А вартат при нагоді повісти, же Володимир Паньків зо свойой «лемківской» діяльности не мал нич.

Днеска зас бесідуєме з Марийом Одрехівском-Хомик з Вількы. Пані Мария оповідат о сороковых, пятдесятых роках во Львові, споминат вітця, братів і інчых різбярів з Вількы і Балутянкы. А з ньом і мы перенесеме ся в тоты часы…

фото з приватного музею лемківской різьбы і писанок родины Кыщаків