Вмерла Неля Шейко-Медвєдєва, лемківска поетеса
Своі творы записувала так по украіньскы, як і рідным языку єй предків - по лемківскы.
Як поінформувало украіньскє Выдавництво «Комора», 16. листопада/новембра 2021 р. на 74 році жытя вмерла Неля Шейко-Медвєдєва, писменниця, поетеса, драматуржка та педаґожка лемківского походжыня, коріня якой выходило з Коросняньской Руси.
Неля Шейко-Медвєдєва пришла на світ 25. жолтня/октобра 1947 рока на чужыні, в місті Борислав в львівскій области, в родині переселенця з села Ванівка, якє находит ся на острові – Коросняньскій Руси. Няньо был Лемко, мати походила зо східьой Украіны.
Покійна середню освіту отримала в Бориславі, пак студиювала на філолоґічным факультеті Львівского Університету. Робила як выкладовчыня на своій alma mater, а дальше выкладала украіньскій язык та літературу в Кыівскым Інституті Театрального Мистецтва ім. Карпенка-Карого. В науковій роботі отримала ступін кандидата філолоґічных наук.
Шейко-Медвєдєва была авторком більше як 40 пєс писаных про діти і молодіж, парох збірок поезиі, дакількох повісти і оповідань. Опрацувала і чысленны науковы статі о проблематиці сучасной драматурґіі та театру.
Своі творы записувала так по украіньскы, як і рідным языку єй предків – по лемківскы. В 127 чыслі ґазеты «Нафтовик Борислава» з 1989 рока напечатала три вершы в лемківскым языку, тє. «Ябко на штырі барвы», «Пісня Ганці» та «Гірко». Вершы в лемківскым языку публикувала тіж в выдаваным в Польщы украіньскым тыжденнику «Наше слово» (ч. 34 та 35 за 1990 рік), а были то творы «Хрестили мя в тій церковці», «Брате, не зьвідуй ся», «Не згасне світло». Творы в остатніх роках вказували ся тіж в часописі Стоваришыня Лемків в Польщы – «Бесіда».
В 2018 р. в Выдавництві «Комора» была выдана єй книжка під наголовком «Дороги камени». Є то збірка вершів та оповідань про історию Лемків, яка, окрем інчого, містит в собі особистый мемуар поетесы. В 2021 р. выданя было номінуване до Шевченківской Преміі. Інчы єй творы были не раз нагороджуваны ріжныма оцінінями.
Неля Шейко-Медвєдєва активно пропаґувала лемківску культуру на Украіні. Прожывала і творила в Кыйові.
Вічна Памят!
Нафта́рня… Копа́льня… Ба́ня… (50-ты рокы)
Ту ко́ждий ка́мін потіє ро́пов
і квітя сме́рдит, як во́гон чо́рта,
а хлоп ся кро́том під зе́мльов шпо́ртат
і ще ся тішыт, же до́брі по́пов.
На кресах но́чы – таля́рів німа,
лем дрібна звізда в капе́люш го́пне
і за́ ню выпєш жрідля́ну кро́плю
і си́ заспіваш, хи́ба на німо.
Жеб не вычу́ли, што ду́ша жыє,
не заструпіла возокери́том,
й до гне́ска пахне мі ро́змари́йов,
герба́тов, ріпов і зе́лен-жытом.
Же в грудях серце –
Покыван*-Іван –
кывать ся, па́дат і ста́є з му́ков
і є́но гночи, як коник-гри́ван,
не скаче – ле́тит над білов лу́ков…
Над Бо́жов ру́ков…
Не би́тий зроду
непідкува́ний, нероздроче́ний…
лем вітер –
глу́птак
у дощ вмаче́ний
му плю́є г во́чы і шту́ркат г во́ду.
А жа́ден чло́век не має права!
І жа́ден па́стух не має би́ча!
Ни сес, же зліва
ни тот, же справа…
А ни з Кыйо́ва, ни з Дрогоби́ча.
Не знали же́бы, што в се́сім роі,
я такій сьмішній, як лилик в зупі.
Не чу́жы люди. Але й не сво́і.
Нафтарня… Баня… Кіт на халупі.
Авторка ставляла притискы, штобы мелодия верша была захована для лемківского языка.
*покыван – (pol. kiwon) журав, помпа до добываня нафты
Ґорлиці 106,6 MHz
Наш порталь можете чытати чысто дармо, але кєд маш охоту - можеш нас спомочы. Буде нам барз мило!
Жебы спомочы нас даком вплатом, без ниякых зобовязань, втисний притиск або зоскануй код QR.
Nasz portal jest darmowy, nie mamy (i nie chcemy) na nim reklam. Jeżeli masz ochotę - możesz wesprzeć naszą codzienną pracę.
Aby wspomóc nas jednorazową wpłatą, bez żadnych zobowiązań, kliknij przycisk lub zeskanuj kod QR.
