Козметічны зміны

Два рокы. 24-го фебруара собі припомянеме два рокы од дня, коли світ облетіла вість, яка нас пробудила до цалком іншого світа. Быв то початок повноформатовой войны Росії проти Україны, найвекшого конфлікту в Европі од Другой світовой войны.

Знаме, якыма масакрами собі одвтогды Україна перешла, а знаме так само, якыма фазами собі одвтогды перешла Европа і Споєны штаты Америкы, а їх гражданы. Од волны солідарности, максімалной підпоры, діставаме ся аж до фазы, коли ся пише о „вычерьпаности“ з войны у людей на Западі, а союзницькы державы уж не суть вшыткы такы одкрыты про воєньску і матеріалну поміч.

А як бісідують політічны аналітіци, то, з яков підпоров буде годна Україна далше раховати, у великій мірі залежыть од од двох тогорічных подій – выборів до Европского парламенту, і выборів америцького презідента.

Без огляду на то, якы резултаты тых двох выборів будуть, Україні в періоді тых двох років были декларованы великы шансы. По перше, Україна стала кандідатьсков країнов Европской унії, а кінцьом минувшого року докінця членьскы країны схвалили початок приступовых переговорів. По друге, і кедь не од вшыткых держав, Україна має обіцяне і можливе членство в Североатлантічній аліанції. Кедь скінчіть война.

Єм скептічный што до єдного і другого членства. А кедь ку даякому членству прийде, бізовно то не буде горізонт найблизшых років. Беру то як шумну реторіку Западу, жебы укріпіти псіхічно і морално Київ, котрый мусить бороти ся з аґресором на своїй меджінародно признаній теріторії.

Но реалне членство в Унії ці НАТО, то є скоріше збожне желаня, а не знам, на кого боці теперь векше.

Но кедьже Україна цілый час декларує, же то з членством в тых двох западных клубах думать серьйозно, пак не розумію, чом ся справує так, як кебы то мало быти лем на око.

По двох роках войны, на жадость Европской унії, Україна зробила пару козметічных змін.

Знаме, якы были першы основны пожадавкы з боку Европской унії, што мала Україна сповнити, жебы могли почати переговоры, і знаме, як то Україна „сповнила“. Тіпічным прикладом є дорішіня політікы народностных меншын. Гейбы ся штось зробило, і закон ся прияв, і новелізація закона ся зробила, по крітіці Венеційской комісії, но на кінцю того вшыткого є резултат такый, же реално меншыны не мають ани такы права, якы мали перед 2015-ым роком.

Віктор Орбан, купленый за увольніня европскых грошей, радше „пішов на каву“ почас голосованя, жебы не хосновати вето. Решта країн є мягка, тадь предсі іде война.

Лемже єдиным резултатом того вшыткого є, же Запад гласкать Київ, котрый властно „повнить“ пожадавкы так по свому, а Україна ани через так страшну лекцію не зрозуміла, што то реално суть европскы цінности, што суть людьскы і меншыновы права.

Наопак, стала іщі веце націоналістічнов, є способна переслідовати каждого, хто не бісідує, не пише, не робить так, „як треба“. А видиме то і в припаді церьковного вопросу, але і в далшых областях.

По двох роках войны, на жадость Европской унії, Україна зробила пару козметічных змін. Но під тым новым макіяжом крыє ся тота сама тварь, котра веце припоминать Выход як Запад. А Запад мовчіть. Шкода.

Статя была написана як коментарь „Вступне до контроли“ лемківского радія lem.fm. Жрідло фотоґрафії: Pixabay.com.