Чітаня з Другого письма святого апостола Павла Корінтянам – зачало 194. (11., 31.-32.; 12, 1-9)
Братя, Бог і Отець Господа нашого Ісуса Хріста, благословленый навікы знать, же повідам правду. В Дамаску намістник царя Ареты дозерав на місто Дамаск, жебы мене поїмав, но мене спустили в коші выглядом через мур, і так єм утік із його рук. Кідь ся тоды треба хвалити, хоць то не є на хосен – повім вам тепер о видінях і появлінях, котры єм мав од Господа. Познам чоловіка в Хрістови, котрый перед штирнадцятьома роками – ці в тілі не знам, ці без тіла не знам, Бог знать – быв взятый аж до третього неба. А знам о тім чоловікови – ці в тілі, ці без тіла не знам, Бог знать – же быв взятый до раю і чув слова, што не дадуть ся выповісти, котры чоловік не може выповідати. З тым ся можу похвалити; но сам собов ся хвалити не буду, хыбаль лем своїма слабостями. Бо кідь ся захочу хвалити, не буду нерозумный, бо повім правду. Но я ся стримую, жебы дахто не подумав собі о мі веце, як на мі видить, або од мене чує. А штобы я про великы появліня ся не выношав, быв мі даный до тіла терен, ангел сатанів, котрый мі робить пакости, жебы-м ся не выношав. Три раз єм прото просив Господа, жебы го взяв од мене, но (Господь) мі повів: “Дость про тебе мойой благодати, бо моя сила в слабости міцніє”. А зато ся радше буду хвалити зо своїма слабостями, штобы у мі перебывала сила Хрістова.
Коментарі