«Говорить Пряшів» – пятниця, 18.10 год.

В днешнім «Говорить Пряшів» почуєте вельо того, што сте певно уж і даколи чули. Але николи не єст так, же вшытко ся знає. Зато треба ся вслухати, жебы знати, што і коли ся подіяло, што і де ся писало, а і тото, што буде. Значыт позерати треба і в будуче.

А може так позерати, як тоты люде на знимці? Цікаве, што си думали товды, коли іх знимали? Може были втішены свойом дольом, а може ся ім дашто в жытю не сподабало. Єдно єст певне – были іщы щестливы, бо іх нихто примусом ниґде не выгнал, а мали свою волю. Потім уж было гірше, коли пришла нужда і чужа земля.

Пряшівскы братя мали тото щестя, же окрем оптаций, більшіст народу остала на своій земли. Зато нашы серця так міцно бют по пряшівскы, бо тота земля, то так якбы част нашой Лемковины, той записаной в памяти, передаваной з давен-давна, коли вшыткы хыжы были лемківскы, а лісы – котрых нам днес даякы фарисеі одмавляют – были пороснены зеленыма буками, котры насаджували тіж тоты Лемкы зо знимкы.

Зато приде момент, же і лісы нам вернут. Вірме, же тот паскудный час мине і верне справедливіст.