Лемківскє Літо в Чмели уж в найблизшу суботу

В найблизшу суботу, 15. липця/юлия т.р., в селі Чмель на чужыні одбуде ся дальша едиция подіі пн. «Лемківскє Літо». Є то стріча орґанізувана Православном Парохійом Св. Тройці в Любіні, а партнерує ій село Чмель, Уряд Міста Хоцянів та Хоцянівскій Осередок Культуры.

Подія за остатніх пару років фурт ся розвиват, будучы в лемківскым середовиску Нижнього Шлеска што раз барже знана. Розвиток іде в напрямі шыріня лемківской культуры через вказуваня той же примирні вчас выступів прошеных ансамблів. В тым році в Чмели буде мож позерати на ґрупу 7кропка, яка влони дала свій концерт, а пак пригрывала помедже столами до співу присутных селян і гостів. В тій едициі возмут тіж участ ансамбль Кружка Стоваришыня Лемків в Пшемкові – ЛАПіТ Ластівочка та фамелийна ґрупа Файна Ферайна, яку Лемкы з чужыны могли ближе познати вчас Лемківскых Ватр в Михалові. Хоц на інформацийным плякаті іх неє, то на подіі выступит тіж домашній ансамбль Еварт, а з Хоцянова приде ґрупа Ехо.

«Лемківскє Літo» іде тіж в напрямі орґанізациі активности про наймолодшых Лемків. Прото окрем вычысленых горі ансамблів на сцені запрезентуют ся і наймолодшы. Влони своі таланты мали нагоду вказувати діти з предшкільной ґрупы лемківского языка, котра ведена єст при Публичным Предшколи но. 7 в Пшемкові. Заміряно провести і спортовы гры і змаганя, футбольний та волейбольний мечы.

«Лемківскє Літо 2017» то передовшыткым нагода до стрічы з краянами. Село Чмель доднес являт ся сильным осередком прожываня Лемків на землях выгнаня. По 1947 році до села і його околиц трафило вельох жытелів Білцаревы. Старчыт спомянути на лемківского поету Семана Мадзеляна (1922-2014), котрий більшіст свого жытя провюл в Чмели (і гын є похований), ци на братів Ярослава та Петра Трохановскых, котры перед поворотом на Лемковину прожывали разом з другыма Білцарівянами в тых околицях. Про Чмель было голосно і в автобіоґрафіі Петра Трохановского А Вісла дальше плыне (ціле слуховиско доступне в нашым радийовым архіві), ци оповіданях пн. Чмель – ту останеме на долгы рокы Лукы Вожняка, публикуваных в двомісячнику «Бесіда».