“Віночку зелений, як найкрасша пава, не жаль тя стратити – ой, як ся зыйде пара…”
Од каждого чловека мож дашто цікаве ся дознати, або ся навчыти. Тоту співанку навчыла-м ся од Емілиі Ятчышын (з д. Нестеряк), а она – од мамы. Єй мама, Мария Нестеряк, двадцет раз была прошена на весіля в Незнайові як старша свашка, а пак ціле жытя, і на Донбасі, і в Галичыні, тримала в памяти цілий сценарий весіля і соткы співанок. Емілиі лишыл ся по мамі талант до співу і танця, котрий привюл єй до лемківского ансамблю “Студенка”, а тіж… прекрасний стрій, шытий і вышываний іщы в Незнайові, в якым іщы недавно выходила на сцену.
Бесідуєме з Лемкыньом з Калуша о вшыткым, не лем о партах і баршанках, ґальонах і пацюрках, кабатах і ґорсетах. О тым, чом тато пані Еміліиі, Іван Нестеряк, коли зо стациі з Ґорлиц ся іщы вернул за забытым документом до Незнайовы, уж го не нашол. О тым, чом для переселеных на Донбас Лемків приставили перекладача. О тым, же дітям не дозваляли іти на весіля і о співанках для дорослых. А тіж про Німців, котры квартирували в хыжы, про жытя на чужыні, про славну трактористку Пашу Ангелину…
Емілія Нестеряк з Незнайовы
Фото горі – Паша (Параска) Ангелина (поліво), зо Сталіном і Марийом Демченко на зъізді Комсомолу в 1936 р.
Коментарі