Памяти Ваня Поручника

З великым смутком дознал єм ся о смерти приятеля, Ваня Поручника. Знали сме ся од барз давна, іщы од 60. років. З тамтого часу запамятал єм Ваня як ок. 1О-літнього хлопця, што был сыном Штефана Поручника – лемківского народного гудака, якій грал добрі на акордеоні і творил єдну з першых весільных лемківскых оркєстр на західніх землях Польщы.

Мешкали они спочатку в Новій Веси пов. любіньского в  вроцлавскым воєвідстві. Пак Штефан Поручник зо свойом женом Анном одкупили од Забужака ґаздівку в Чмелю, акурат в нашым сусідстві, де мы товды з братом Петром і Родичами замешкували там на выгнаню.

Та Ваньо Поручник одпочатку проявял великє замилуваня до музикы. І памятам же маючы даде ок. 15 років записал ся до Державной Музичной Школы в Ліґници, котру скінчыл цілюючо на клярнеті, што был його головным i улюбленым музичным інструментом. Пак скінчыл Державну Музичну Школу ІІ ст. во Вроцлаві і дістал ся на студиі до Высшой Державной Музичной Школы в Лодзі. По скінчыню студий на клярнеті і Теоретичного Выділу зо званьом маґістра музикы працувал як учытель в Державній Музичній Школі І і ІІ ст. в Ліґници.

Почынаючы од ІІ «Лемківскoй Ватры» в Чарній (1984 р.), Ваньо засилял особовый  склад Ансамблю Пісні і Танця «Лемковина», та одтовды брал участ – як член оркєстры-клярнетиста – в векшости зґрупувань i концертів першой половины 80. років, поносячы – разом з західньом ґрупом – труды доіздів з Чмеля на зґрупуваня в Горах.

Што треба підкрислити – был то в тамтым часi єдиный в ансамблю высокой клясы професийональный музик по студиях. Хоц під оглядом музичного знаня хыбаль нихто в ансамблю му товды не дорівнувал, Ваньо ниґда не выносил ся над інчых. Думам, же каждый, хто го знал, потвердит, же был то чловек барз доброго характеру: конкретный, працовитый, обовязковый, спокійной натуры, колеженьскій і здисциплинуваный. В тамтым періоді часу його професийонализм барз допоміг в тым, абы «Лемковина» осягнула высокій артистичный рівен.

Были сме оба з Ваньом не лем добрыма приятелями, але трактувал єм Го такой як родину, бо iщы в 50. роках, перед науком в музичній школi, як пiдросток-самоук грал єм в капели з Його вітцьом Штефаном десяткы лемківскых весіль, де здобывал єм першы музичны шліфы i познавал наш фольклор од старшых народных гудакiв. Окрем того, Ваньовы дідове:  Гриц і Мария Федорчакы – по мамі – были моіма Крестныма Родичами, што-м Іх все звал Нонашками!

Дальшу Ваньову долю небарз знам, бо од другой декады 80. років рідко сме ся оба стрічали. Але вiдомым єст мi, же за вшыткы тоты рокы был барз активный так як гудак, як i вокалиста: знам, же співал в украiньскым хорi «Журавлi» i грал в оркєстрi «Кычеры», як тіж в iнчых ансамблях, што єст полністю зрозумiле, бо был то барз добрый, выквалифiкуваный iнструменталиста i спiвак о гардым голосi.

Віст о смерти Ваня Поручника вдарила на нас як грім з ясного неба! Бо был то Чловек іщы в силi вiку! Трудно мi описати жаль, якiй выкликала тота смутна вiдомiст.

Пращай Дорогій Друже – Приятелю!

Най Ти Тота Чмельска Земля Там На Выгнаню Серед Своіх Селян Легком Буде!

Вічна Тобі Памят Ваню!!!

Великы, Щыры і Сердечны Выразы Спілчутя: Родині Поручників, Федорчаків, Мадзелянів і Всій Ваньовій Родині во Світі,

Складают

Ярослав Трохановскій з Родином

Лемковина, груден 2020