Покыван-Іван в Ванівці. 70 років Нелі Шейко-Медвєдєвой
Днес свій округлий, 70. рік народжыня празднує Неля Шейко-Медвєдєва, писменниця, поетеса, драматурґ та педаґоґ лемківского походжыня, коріня якой выходят з Коросняньской Руси.
Неля Шейко-Медвєдєва народила ся 25. жолтня/октобра 1947 рока на чужыні, в місті Борислав в Львівскій области, в лемківскій родині переселенців з вызначного русиньского села Ванівка, якє находит ся на острові – Коросняньскій Руси.
Середню освіту отримала в Бориславі, пак студиювала на філолоґічным факультеті Львівского Університету. Робила як выкладовчыня на своій alma mater, а дальше выкладала украіньскій язык та літературу в Кыівскым Інституті Театрального Мистецтва ім. Карпенка-Карого. В науковій роботі отримала ступін кандидата філолоґічных наук.
Шейко-Медвєдєва є авторком більше як 20-ох пєс писаных про діти і молодіж, парьох збірок поезий, декількох повісти ай оповідань. Своі творы записує так в украіньскым, як і лемківскым языках. В 127 чыслі ґазеты «Нафтовик Борислава» з 1989 рока напечатала три вершы в лемківскым языку, т.є. «Ябко на штырі барвы», «Пісня Ганці» та «Гірко». Вершы в лемківскым языку публикувала тіж в выдаваным в Польщы украіньскым тыжденнику «Наше слово» (ч. 34 та 35 за 1990 рік), а были то творы «Хрестили мя в тій церковці», «Брате, не зьвідуй ся», «Не згасне світло». Наштоден активні пропаґує лемківску культуру в Украіні. Прожыват і творит в Кыєві.
Нафта́рня… Копа́льня… Ба́ня… (50-ты рокы)
Ту ко́ждий ка́мін потіє ро́пов
і квітя сме́рдит, як во́гон чо́рта,
а хлоп ся кро́том під зе́мльов шпо́ртат
і ще ся тішыт, же до́брі по́пов.
На кресах но́чы – таля́рів німа,
лем дрібна звізда в капе́люш го́пне
і за́ ню выпєш жрідля́ну кро́плю
і си́ заспіваш, хи́ба на німо.
Жеб не вычу́ли, што ду́ша жыє,
не заструпіла возокери́том,
й до гне́ска пахне мі ро́змари́йов,
герба́тов, ріпов і зе́лен-жытом.
Же в грудях серце –
Покыван*-Іван –
кывать ся, па́дат і ста́є з му́ков
і є́но гночи, як коник-гри́ван,
не скаче – ле́тит над білов лу́ков…
Над Бо́жов ру́ков…
Не би́тий зроду
непідкува́ний, нероздроче́ний…
лем вітер –
глу́птак
у дощ вмаче́ний
му плю́є г во́чы і шту́ркат г во́ду.
А жа́ден чло́век не має права!
І жа́ден па́стух не має би́ча!
Ни сес, же зліва
ни тот, же справа…
А ни з Кыйо́ва, ни з Дрогоби́ча.
Не знали же́бы, што в се́сім роі,
я такій сьмішній, як лилик в зупі.
Не чу́жы люди. Але й не сво́і.
Нафтарня… Баня… Кіт на халупі.
Авторка ставлят притискы, штобы мелодия верша была захована для лемківского языка.
*покыван – (pol. kiwon) журав, помпа до добываня нафты
Повязаны дописы
Ґорлиці 106,6 MHz
